Konstantin Paustovski, Verhaal van een leven 1. Amsterdam 2017
Ik ben erg onder de indruk van dit boek en deze schrijver. Hij schrijft lyrisch (ik gebruik dat woord eigenlijk nooit, maar kan geen beter passend woord vinden) en heel dicht op de emotionele en beleefde werkelijkheid. Je kunt goed merken dat het achteraf bewerkt is, zo volgen de hoofdstukken elkaar wel ongeveer chronologisch, maar hebben toch een duidelijk thema.
Een collega van me las de ‘échte’ aantekeningen van Paustovski ernaast en ontdekte daarbij, dat het toch wel gestileerd was. Het lijkt me vanzelfsprekend, maar het tekent wel grondigheid en onbeperkte nieuwsgierigheid waarmee deze collega te werk ging. Ik ben hem erg dankbaar voor deze leestip.
Paustovski schrijft een persoonlijk verhaal, het zijn zijn lotgevallen, emoties en waarnemingen. Maar het is ondertussen ook een verslag van het voorrevolutionaire Rusland, van de oorlog en de gevolgen daarvan voor de bevolking en van de revolutionaire stemming. Het laatste hoofdstuk, over de Februarirevolutie zoals die uitgevoerd en ervaren wordt in het dorpje waar hij net beland was als correspondent, is het meest politieke.
De natuurbeschrijvingen uit het begin, waar Paustovski echt een bijzonder talent voor heeft, worden steeds meer vervangen door beschrijvingen van mensen, hun ellende en hun wel heel specifieke karakters en lotgevallen. De stijl is door en door Russisch: Russen lijken alles extreem te beleven. In ieder geval beschrijven alle Russische schrijvers de Russen zo. Ik vind het heerlijk om te lezen.
Hij schrijft wat de geschiedenis van Rusland betreft vanuit een interessant perspectief: geen grote maatschappelijke analyses, maar journalistieke verslagen van wat hij ziet en hoort en beleeft. Niks méér, maar ook niks minder en als zodanig kostbaar. Als verslag van de Sovjetjaren ga ik deze reeks beslist ook nog verder volgen.