Robert Galbraith, Lethal White. London, 2018
Het vierde boek over de eenbenige speurder Strike en zijn vroegere assistente, nu partner. Robin. Ik vond het een sterke plot, maar ik heb me geërgerd aan de mate waarin de persoonlijke dingen, haar huwelijk (van meet af aan tot mislukken gedoemd, je kunt niet navoelen waarom ze het doet) en de verhouding tussen Strike en Robin (ze zijn beiden verliefd op elkaar, maar dat mogen zijzelf en wij niet weten) het verhaal verstoren
Het is een verhaal van chantage, omkoping, politiek en under cover werk, het is onderhoudend en spannend. Ik heb het getypeerd gezien als ‘de beste tot nu toe’, maar dat vond ik niet. Ik vond met name dus die ongeloofwaardige persoonlijke verwikkelingen storen. Terwijl Rowling (de schrijfster achter dit pseudoniem) heel goed over mensen en hun liefdes kan schrijven, getuige haar roman The Casual Vacancy. Die vond ik echt prachtig.
By the way, lethal white is een aangeboren afwijking bij paarden: als ze helemaal wit zijn, gaan ze dood. Een schilderij speelt een rol in het boek, waarop een veulen staat, helemaal wit, en omdat iemand denkt dat dit van een wereldberoemde schilder is en miljoenen op zal brengen, wordt er veel voor gemoord. Mooie dubbeltitel dus. En echt waar: onderhoudend. Maar dieper dan dat gaan deze boeken niet.