Adriaan van Dis, In het buitengebied. Uitgeverij Augustus, Atlas Contact, Amsterdam, 2017
Het heet een roman, ik vind dat het eigenlijk niet. Het is een stilstaand portret. Er zit geen plot of ontwikkeling in. Het is wel mooi, hij kan mooi schrijven, en het onderwerp is inderdaad het buitengebied, in meerdere betekenissen van het woord. De afzonderlijke hoofdstukken zijn heel duidelijk afgebakend, het gaat over die jongen, of over Rivka, of over de geiten, of over de rivier, het is altijd afgerond en het zijn mooie verhalen en portretten, zowel van de hoofdpersoon als van de andere betrokkenen.
Matthijs van Nieuwkerk had hierover een gesprek met hem, en die weet altijd elk boek als autobiografie te behandelen. Dat moet hij niet doen. Het voegt lang niet altijd iets toe, en het stoort vaak wel. De arme schrijver moet dan steeds maar uitleggen, dat het fictie is.
Als ik het tegenkom, kan ik nog wel weer eens iets van Van Dis lezen. Misschien staat er hier nog wel iets in de boekenkast. Ik heb het altijd maar weinig gedaan, hij leek me als causeur en interviewer beter dan als schrijver. Ik weet niet meer of dat zo is.