Lawrence Wright, The end of october. Alfred Knopf, New York, 2020.
Wright is een journalist van The New Yorker en schrijver van veel non-fictieboeken. Dit is zijn tweede roman. Soms merk je onder het lezen duidelijk, dat een verslaggever de pen vasthoudt, maar het verhaal grijpt je bij de keel en je vergeeft het hem makkelijk.
Er waart een nieuw onbekend virus over de wereld. het is een griepvirus, maar anders dan alle tot nu bekende, en het is dodelijker dan de Spaanse griep. De wereld waar de pandemie doorheen raast is een bekende wereld: de VS met een CDC (de hoofdpersoon is de leidende viroloog daar), spanningen in het Midden-Oosten, met name tussen Iran en Saoedi Arabië, toenemende vijandschap tussen de VS en Rusland, klimaatverandering, het is er allemaal. En alles waar je in je slechte dromen wel eens van droomt, gebeurt: de pandemie zet de hele wereld op slot, economieën storten in, lijken liggen in de straten en de huizen, Rusland weet via een cyberaanval de hele infrastructuur van de VS te ontwrichten, de VS weet via een cyberaanval alle kerncentrales in Rusland tot Tsjernobyls te maken, de Saoedische olievelden staan in brand en de mobieltjes doen het ook niet meer.
Te midden van deze ontwrichting volgen we de viroloog, zijn achtergrond en zijn lichamelijk gebrek, zijn gezin en zijn onderzoekingen. We raken op hem en de zijnen gesteld, en dat maakt het lezen niet makkelijker. Hij doet wanhopige pogingen om naar huis te komen vanuit Saoedi Arabië, terwijl er geen vervoer is. Behalve een onderzeeër waar het virus rondgaat, die willen wel een dokter meenemen, wie weet kan die iets voor hen doen. Zo belandt hij weer in de VS.
Het land, de stad, het huis, de kinderen die hij terugvindt (daar zijn we verder niet bij, het emotionele Spoorloos-moment blijft ons bespaard), de totale ontwrichting die hij aantreft en waarin hij probeert de herkomst van het virus te vinden (is het een Russisch biologisch wapen?), de cyberoorlog, de biologische wapens, de kernwapens, alles wordt ingezet door de strijdende partijen, het is Doomsday. En het is allemaal realistisch genoeg beschreven, met meer dan voldoende haakjes naar recente incidenten en ontwikkelingen, om te denken dat het binnenkort waarschijnlijk allemaal echt gaat gebeuren. Het is niet goed voor de nachtrust.